Ja, dat sta je wel te denken wanneer je er eentje vindt, want het zijn botjes met een misleidende houtstructuur. Nooit gezien ook. Het vondstje zag er uit als een houtje, maar dan wel een erg hard houtje. Ik tikte er eens met mijn ring tegen aan (een truc die ik van een paleontoloog leerde) en ik hoorde een keramiekachtig geluid. Hé, dus tóch een botje! Dat was boeiend.In de waan iets heel bijzonders te hebben gevonden, mailde ik foto's van het 'houtbotje' naar een kennis met veel fossielenkennis. Opgewonden wachtte ik af, want ik was ervan overtuigd iets unieks te hebben gevonden, misschien wel nooit gevonden op dit strand!
Ach, ik mag nu eenmaal graag dromen. Het antwoord kwam de volgende dag. Met spanning las ik: het is inderdaad een botje, 'cleithrum' genoemd. Deze botjes zitten dicht bij de gehoorgang van de vis.
Om het geluid beter te laten resoneren, is de botdichtheid erg hoog. Dat verklaart ook het keramiekachtige geluid als je er tegen aan tikt.Was het bijzonder? Uit die droom werd ik snel geholpen toen ik las: "Deze cleithrums vind je dagelijks aan de spoellijn".
Ja, ja, dat is inderdaad zo, want ik heb er intussen al een stuk of 8 gevonden. Maar toch. Het valt niet mee hoor om die cleithrums tussen al die houtjes te herkennen. Is het toch een beetje een bijzondere vondst.
